Ψάχνοντας τον Νέμο
Μάρλιν: Ντόρυ... Αν δεν ήσουν εσύ... Δεν θα είχα φτάσει εδώ ποτέ... Σ' ευχαριστώ...
Ντόρυ: Ε, ε, μια στιγμή... Περίμενε, που πηγαίνεις;
Μάρλιν: Τελείωσε, Ντόρυ... Αργήσαμε πολύ... Ο Νέμο πάει... Γυρίζω σπίτι λοιπόν...
Ντόρυ: Ω, όχι. Όχι, δε μπορείς. Στάσου! Σε παρακαλώ... Μείνε... Ποτέ κανένας δεν έμεινε τόσο πολύ μαζί μου. Κι αν φύγεις... Αν φύγεις... Θυμάμαι πράγματα πολύ καλύτερα μαζί σου. Άκου. Π. Σέρμαν, 42... Έμμμ... Σαράντα... Δύο... Ντχ... Ε... το θυμάμαι, το ξέρω, εδώ τό 'χω, το ξέρω γιατί όταν σε κοιτάω έιμαι σίγουρη... Κ-Και σε κοιτάω και, μού 'ρχεται... Σε παρακαλώ... Δε θέλω να μου φύγει... Θέλω να θυμάμαι...
Μάρλιν: Συγγνώμη, Ντόρυ... Εγώ, όχι...
[Πρώτες σειρές]
Μάρλιν: Ουάου...
Κοραλένια: Μμμ...
Μάρλιν: Ουάου...
Κοραλένια: Μ, μμμ...
Μάρλιν: Ουάου...
Κοραλένια: Ναι, Μάρλιν, το βλέπω... Όχι.. Το βλέπω, είναι πανέμορφο.
Μάρλιν: Λοιπόν, Κοραλένια, όταν έλεγες πως ήθελες να έχεις θέα τον ωκεανό, δεν φαντάστηκες ότι θα τον είχες ολόκληρο, ε...; Ω, ναι! Εδώ μπορεί ένα ψάρι να αναπνεύσει! Λοιπόν; Τα κατάφερε ο άντρας ή όχι;
Κοραλένια: Ναι, τα κατάφερε.
Μάρλιν: Και δεν ήταν καθόλου εύκολο...
Κοραλένια: ...γιατί ένα σωρό κλοουνόψαρα είχαν βάλει το σπίτι στο μάτι...
Μάρλιν: Όλοι το είχαν στο μάτι! Μηδενός εξαιρουμένου...
Χάρχας: Εντάξει, αρχίζει η συνεδρίαση επίσημα... Ας πούμε τον όρκο μας...
Χάρχας, Κεφάλας, Σβούρας: Είμαι καρχαρίας καλός, όχι μια μηχανή που τρώει. Για να αλλάξω την κακιά μου εικόνα, πρέπει πρώτα να αλλάξω τον εαυτό μου. Τα ψάρια είναι φίλοι, όχι φαΐ.
Σβούρας: ...Εκτός απ' τα απαίσια δελφίνια.
Κεφάλας: Δελφίνια, ναι... Νομίζουν ότι είναι έξυπνα... (κοροϊδευτικά:) Ω, κοιτάξτε με, είμαι ένα μικρό δελφίνι, θα κάνω μία τούμπα, δεν είμαι πολύ καλός...
(Έχοντας βουτήξει σε πολύ βαθιά, κατασκότεινα νερά)
Μάρλιν: Ντόρυ, βλέπεις τίποτα;
Ντόρυ: Άααααα! Κάτι μ' έπιασε!!!
Μάρλιν: Εγώ ήμουνα, συγγνώμη... Εντάξει
Ντόρυ: Α! Ποιος είσαι;
Μάρλιν: "Ποιος είσαι;" Ποιος μπορεί νά 'μαι... Εγώ είμαι!
Ντόρυ: Είσαι, εεε... Η συνείδησή μου;
Μάρλιν: Είμαι... Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι! Είμαι η συνείδησή σου. Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε... Τι κάνεις;
Ντόρυ: Μ... Χαλαρά...
Μάρλιν: Μ.. Ωραία. Τώρα, Ντόρυ, θέλω να μου πεις... Βλέπεις τίποτα;
Ντόρυ: Βλλλέπωωωω... Βλέπω ένα φως...
Μάρλιν: Φως;
Ντόρυ: Να, εκεί κάτω... Ε, συνείδηση, έχω πεθάνει;
Μάρλιν: Όχι, όχι, κι εγώ το βλέπω...
Μάρλιν: (Βλέποντας μια σκιά ψαριού πολύ μακριά και θέλοντας οδηγίες για να πάνε στο Σίδνεϋ)
Ντόρυ: Συγγνώμη! Ουουουου... Νεαρέ... Μην είσαι αγενής, πες ένα γειά!
Μάρλιν: Γειά σου...
Ντόρυ: Το γιο του τον Μπίνγκο...
Μάρλιν: ...Νέμο...
Ντόρυ: ...Νέμο! Τον πήραν στο έμμμ...
Μάρλιν: ...Σίδνεϋ!
Ντόρυ: ... Σίδνεϋ! Και είναι πολύ μεγάλη ανάγκη να πάμε εκεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Μπορείς να μας βοηθήσεις; Έλα, μικρέ μου... Έλα...
Μάρλιν: Ντόρυ, εγώ είμαι μικρός... Δε νομίζω ότι αυτό είναι μικρό...
(Ακούγεται ένας βαθύς ήχος)
Ντόρυ: Ώχ, είναι μεγάλο! Μεγάλη! Φάλαινα! Εντάξει... Θα μιλάει φαλαινέζικα! Εεεεεμειειειειειειείς πρεεεεεεέπει νααααααα...
Μάρλιν: Έλα, Ντόρυ...
Ντόρυ: ... βρουουουουουούμε το γιο τουουουουουουου...
Μάρλιν: Τι κάνεις; Μα τι κάνεις;
Ντόρυ: ...Μποοοοοοορειειειείς να μας βοηθηηηηηηήσειειειεις;
Μάρλιν: Ντόρυ, σίγουρα μιλάς φαλαινέζικα; Κανείς δε καταλαβαίνει τι λες...
(Ακούγεται πάλι ένας βαθύς ήχος)
Μάρλιν: Βλέπεις, φεύγει...
Ντόρυ: Εεεέλα δώωωωωωωωω....
Μάρλιν: Δεν πρόκειται να έρθει. Την έθιξες.
Ντόρυ: Μιλάει άλλη διάλεκτο... Μαααααααα ουουουουουουμμμμμμμπμπμπμπμπ μμμμμου
Μάρλιν: Ντόρυ, δεν είναι έτσι οι φάλαινες. Κάνεις σαν να σου πονάει το στομάχι.
Ντόρυ: Ίσως να δοκιμάσω αλλιώς!
Μάρλιν: Όχι, να μη δοκιμάσεις...
Ντόρυ: Μπγργραουουουουύ! Μπγργραουουουουύ!
Μάρλιν: Έτσι είναι οι άρρωστοι!
Ντόρυ: Ίσως πιο δυνατά, ε; ΜΠΓΡΓΡΓΑΑΑΑΑΑ! ΜΠΓΡΓΡΓΑΑΑΑΑΑ!
Μάρλιν: Μη! Φτάνει!
Ντόρυ: Πολύ ορκανέζικα δεν ήταν;
Μάρλιν: Καμία σχέση, δεν έχω ξανακούσει τίποτα πιο απαίσιο!
Ντόρυ: Μγουιιιιιιιιιιιιιιί!
Μάρλιν: Τέλος πάντων, ίσως πεινάει...
Γκιλ: Τα ψάρια δεν κάνει να μένουν σε κουτί. Παθαίνουν παράκρουση...
Νέμο: Μπαμπά;
Μάρλιν: Ώχ θεέ μου, ζεις...
Νέμο: Μπαμπά, δεν σε μισώ...
Μάρλιν: Όχι, όχι, όχι, σου ζητώ συγνώμη, Νέμο. Έ; Μάντεψε...
Νέμο: Τι;
Μάρλιν: Θυμάσαι τις χελώνες; Συνάντησα μια, ήταν 150 χρονών...
Νέμο: 150;
Μάρλιν: Ναι...
Νέμο: Γιατί ο Σάντι Πλανκτόν είπε ότι ζουν μέχρι τα 100...
Μάρλιν: Ο Σάντι Πλανκτόν; Νομίζεις ότι θα διέσχισα όλο τον ωκεανό και δεν θα ήξερα περισσότερα από τον Σάντι Πλανκτόν; [Ο Νέμο γελάει] Ήταν 150 ετών, όχι 100. Ποιος είναι αυτός ο Σάντι Πλανκτόν που νομίζει ότι τα ξέρει όλα;
