Φρίντριχ Σίλερ
Ο Φρίντριχ Σίλερ (Γερμανικά: Friedrich Schiller, Μάρμπαχ, 10 Νοεμβρίου 1759 – Βαϊμάρη, 9 Μαΐου 1805) ήταν Γερμανός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός, φιλόσοφος, δοκιμιογράφος, πεζογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, εκδότης λογοτεχνικών περιοδικών και μεταφραστής.
Αποσπάσματα
[επεξεργασία]Έρωτας και Ραδιουργία
[επεξεργασία]- Λουίζα: ... όταν σωριαστούν χάμω όλα τα μισητά τσόφλια των κοινωνικών διακρίσεων, και ο κάθε άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, όμοιος με τον άλλον...[1]
- Λουίζα: Ω, είναι πανέξυπνοι όσο βυσσοδομούν με το λογικό τους, αλλά σαν αρχίσουν να σκέφτονται με την καρδιά τους, οι κακοί γίνονται αυτόματα πολύ κουτοί.[1]
Είπαν για τον Σίλλερ
[επεξεργασία]- Σαν ένα ρομαντικό μυθιστόρημα διαβάζεται η πονεμένη ιστορία της ζωής του Φρειδερίκου Σίλλερ. Ένα μυθιστόρημα γεμάτο ηρωισμούς, ανιδιοτέλειες, εξάρσεις, ήττες, καταστροφές, απογοητεύσεις, άγχη, στενοχώριες, χαμούς, μεθυστικές επιτυχίες και καταβαραθρωτικές αποτυχίες. Βιοποριστικά προβλήματα, χρέη, φτώχεια, δίβουλοι φίλοι και απάνθρωποι «ευεργέτες», συμμαχίες, ίντριγκες, αγώνες και αγωνίες. Και μέσα σε όλα αυτά, αλώβητο από τις διώξεις και άφθαρτο από τις τιμές, το καταπληκτικό, πηγαίο δημιουργικό ταλέντο μιας από τις ευγενέστερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Που εκτυλίσσει ανεμπόδιστα το κάλλος του λόγου της, παρά τις πολλαπλές δυσχέρειες: αρρώστιες, ανασφάλειες, ταλαιπωρίες. Αν ένας άνθρωπος υπέφερε περισσότερο απ' αυτόν για χάρη της Τέχνης και της ηθικής του ευθυτένειας, είναι ζήτημα. Μήτε ο Μότσαρτ δεν κατάπιε τόσες πίκρες: από «προστάτης» του Σίλλερ, ο Γκαίτε γίνεται καθοδηγητής και τιθασευτής των ιδεών του, οι οποίες στο τέλος χάνουν τον επαναστατικό τους ιδεαλισμό. Από τους Ληστές μέχρι τον Γουλιέλμο Τέλλο υπάρχει η μεγάλη εκείνη απόσταση που χωρίζει την αυτοθυσία από τη σωφροσύνη. Γιατί, πράξη αυτοθυσίας αποτελεί η αφιέρωση της ζωής του Σίλλερ στο γράψιμο και τη λογοτεχνία. Θ. Δ. Φραγκόπουλος[1]
