Φερνάντο Πεσσόα

Άγαλμα του Φερνάντο Πεσσόα στην Λισαβόνα.

Ο Φερνάντο Πεσσόα (Fernando António Nogueira de Seabra Pessoa) (1888 - 1935) ήταν Πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας.

Αποφθέγματα

Τα αποφθέγματα σε αυτό το λήμμα (ή την ενότητα) δεν αναφέρουν μια αξιόπιστη πηγή. Μπορείτε να βοηθήσετε τα Βικιφθέγματα με την εισαγωγή κατάλληλων πηγών.

• Είναι η εξομολόγηση μου, κι αν δε λέω τίποτα, είναι που δεν έχω τίποτα να πω. Τι μπορεί δηλαδή να εξομολογηθεί κανείς που να αξίζει τον κόπο ή που να είναι χρήσιμο; Αυτό που μας έχει συμβεί, είτε συνέβη σ' όλον τον κόσμο είτε μόνο σ' εμάς. Στην πρώτη περίπτωση δεν έχουμε τίποτα το καινούριο να πούμε, στη δεύτερη κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει.

• Εγώ, τη μέρα, είμαι ένα τίποτα και τη νύχτα είμαι εγώ

• Η συνείδηση της μη συνείδησης της ζωής είναι ο αρχαιότερος φόρος της διάνοιας

• Είμαι ένας άνθρωπος ανίκανος για δράση, αμήχανος μπροστά σε κάθε πρωτοβουλία ή κίνηση, αδέξιος στις κουβέντες μου με τους άλλους

• Η πραγματικότητα με αναστατώνει. Τα λόγια των άλλων με βυθίζουν σ' ένα τεράστιο άγχος

• Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.

• Πίστη δεν αποκτάς με το νου

• Η ζωή για μένα είναι ένα πανδοχείο όπου πρέπει να σταθώ ότου έρθει η ταχυδρομική άμαξα για την άβυσσο. Δεν ξέρω που θα με πάει γιατί δεν ξέρω τίποτα. Θα μπορούσα να δω αυτό το πανδοχείο σαν μια φυλακή, γιατί είμαι υποχρεωμένος να περιμένω εκεί μέσα' θα μπορούσα και να το θεωρήσω σαν ένα χώρο ευχάριστης κοινωνικής συναναστροφής γιατί εκεί συναντιέμαι με άλλους ανθρώπους

• Η πρόστυχή μου ύπαρξη υποκρίνεται μπρος στη ζωή

• Δεν παραπονιέμαι για τη φρίκη της ζωής. Παραπονιέμαι για τη φρίκη της δικής μου ζωής.

• Η λαμπρότητα ενός ωραίου ηλιοβασιλέματος, με καταθλίβει μ' όλη του την ομορφιά. Μπροστά σ' ένα τέτοιο θέαμα πάντα λέω: πόσο ευχαριστημένος πρέπει να νιώθει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος αντικρίζοντας αυτόν τον ήλιο

• Ότι είναι αγωνία το βλέπω. Κι ότι είναι χαρά δεν το νιώθω

• Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δε το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια

• Ποτέ δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα που διαμορφώνουμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας κατασκευή, στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας

• Οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν από την ασθένεια του να μην ξέρουν να πουν αυτό που βλέπουν ή αυτό που σκέφτονται

• Πλήξη είναι, να σε βαραίνει η ανία του κόσμου, η στεναχώρια του να ζεις, η κούραση του να έχεις ζήσει. Η πλήξη είναι, στην ουσία, η σαρκική συνείδηση της εκτεταμένης κενότητας των πραγμάτων. Αυτός όμως που βρίσκεται στο έλεος της πλήξης είναι καταδικασμένος σ ένα κελί δίχως όρια.

• Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις.

• Απαλλαγείτε από το παιδαριώδες σφάλμα της αναζήτησης του νοήματος των πραγμάτων και των λέξεων. Τίποτα δεν έχει νόημα.

• Η ζωή μου φέρνει μια ακαθόριστη ναυτία κι η μετακίνηση μου την επιδεινώνει.

• Η μοναδική τραγωδία είναι η αδυναμία μας να συλλάβουμε τον εαυτό μας στην τραγικότητά του.

• I Know not what tomorrow will bring

• Δεν υπάρχουν κανόνες, όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις σε έναν κανόνα που δεν υπάρχει.

• Οι ψυχίατροι γνωρίζουν (ενιότε) πώς δουλέυει το άρρωστο πνεύμα,αλλά όχι πως δουλεύει το υγιές πνέυμα.

Η απόκτηση της φήμης είναι κάτι σχετικό. Αν ένας συγγραφέας γίνεται διάσημος στην εποχή του, γίνεται γιατί κατά κάποιο τρόπο προσαρμόστηκε σ' αυτήν. Είναι γενικά αποδεκτό ότι η ιδιοφυΐα δεν αναγνωρίζεται στην εποχή της, γιατί έρχεται σε αντίθεση με αυτήν. Μια μικρή ιδιοφυΐα δοξάζεται, μια μεγάλη ιδιοφυΐα λοιδορείται, μια ακόμη μεγαλύτερη φτάνει σε απόγνωση.