Τα κίτρινα γάντια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 200: | Γραμμή 200: | ||
Γκιωνάκης: Τι θέλω κι ανακατεύομαι... |
Γκιωνάκης: Τι θέλω κι ανακατεύομαι... |
||
[[Κατηγορία:Κινηματογράφος| |
[[Κατηγορία:Κινηματογράφος|Κιτρινα γαντια]] |
||
== Εξωτερικοί Σύνδεσμοι == |
== Εξωτερικοί Σύνδεσμοι == |
Αναθεώρηση της 08:48, 15 Ιουνίου 2007
Τα Κίτρινα γάντια είναι ελληνική ασπρόμαυρη κινηματογραφική παραγωγή (ταινία) της Φίνος Φιλμ με θέμα την παθολογική συζυγική ζήλια.
Χαρακτηριστικές ατάκες Σταυρίδη - Γκιωνάκη
Σταυρίδης: Ποιός είναι εδώ;
Γκιωνάκης: Εμείς οι δύο!
Σταυρίδης: Άχου κάτι τσαχπινιές!
Γκιωνάκης: Τί θέτε;... Θέτε τίποτα;
Σταυρίδης: Έχεις μια πορτοκαλάδα ρε;
Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;
Σταυρίδης: Ναι ρε.
Γκιωνάκης: Από πορτοκάλια;
Σταυρίδης: Όχι από μούσμουλα.
Γκιωνάκης: Καλό.
Σταυρίδης: Να που το ρίξαμε κι οι δυό τις τσαχπινιές και πως θα βγάλουμε άκρη...
Γκιωνάκης: Ναι...
Σταυρίδης: Φέρε μια πορτοκαλάδα ρε.
Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;
Σταυρίδης: Πορτοκαλάδα... Λεμονάδα...
Γκιωνάκης: Λεμονάδα θέτε;
Σταυρίδης: Άντε λεμονάδα.
Γκιωνάκης: Από λεμόνια;
Σταυρίδης: Ώ ρε τι θα γίνω 'γω με δαύτον! Ρε έχεις μια γκαζόζα;
Γκιωνάκης: Γκαζόζα θέτε;
Σταυρίδης: Γκαζόζα... σόδα...
Γκιωνάκης: Σόδα θέτε;
Σταυρίδης: Ω ρε τι θα γίνω εγώ με σένανε!
Γκιωνάκης: Ε τι; μια μου λέτε λ...εμονάδα, μια π...ορτοκαλάδα, μια σ...όδα, ε τι θέτε;
Σταυρίδης: Άκου δω! Μια κι έξω! Πορτοκαλάδα!
Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;
Σταυρίδης: Αα στάσου ααα! Μη το ξαναπάμε απ΄ την αρχή!
Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;
Σταυρίδης: Πορτοκαλάδα!
Γκιωνάκης: Να σας δώκω
Σταυρίδης: Άιντε δώκε μου τέλος πάντων να ξαμπερδεύουμε.
Σταυρίδης: Ρε συ, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είναι αυτός;
Γκιωνάκης: Τσου. Έλληνας είναι!
Σταυρίδης: Κατάλαβα... (βλέπει τα γάντια)
Σταυρίδης: Αμάν! Ρε σύ!
Γκιωνάκης: Τι με θέτε;
Σταυρίδης: Ποιός καθόταν εδώ;
Γκιωνάκης: Που;
Σταυρίδης: Σ' αυτό εδώ το τραπέζι.
Γκιωνάκης: Στο τραπέζι;
Σταυρίδης: Ναι.
Γκιωνάκης: Κανένας. κάθονται στα τραπέζια οι άνθρωποι; Χε χε...
Σταυρίδης: Ποιός καθόταν εδώ μωρέ;
Γκιωνάκης: Στο τραπέζι;
Σταυρίδης: Όχι! Στις καρέκλες.
Γκιωνάκης: Α! Στις καρέκλες! Στις καρέκλες μάλιστα. Αλλά εσείς μου λέτε στο τραπέζι. Στο τραπέζι δεν κάθονται οι άνθρωποι.
Σταυρίδης: Ρε παναθεμά τον! Βρε λεβέντη μου σ΄ αυτές εδώ τις καρέκλες, που είναι και οι δυό πορτοκαλάδες, ποιός καθότανε;
Γκιωνάκης: Εδώ;
Σταυρίδης: Ναι!
Γκιωνάκης: Που είναι και οι δυό πορτοκαλάδες;
Σταυρίδης: Ναι!
Γκιωνάκης: Ποιός καθότανε;
Σταυρίδης: Ναι!!!
Γκιωνάκης: Δεν ξέρω...
Σταυρίδης: Πώς δεν ξέρεις; Πώς δεν ξέρεις δηλαδή;
Γκιωνάκης: Ε που θέλετε να ξέρω; Εγώ δεν ήμουνα εδώ. Η κυρά Θοδώρα ήτανε. Αλλά πάλι... δυο πορτοκαλάδες... ε, δυο θα 'τανε. κάνα ζευγαράκι θα 'τανε.
Σταυρίδης: Ζευγαράκι ε;
Γκιωνάκης: Ε, πως; Έρχονται πολλά ζευγάρια εδώ.
Σταυρίδης: Πολλά ε;
Γκιωνάκης: Πολλά πολλά...
Σταυρίδης: Και δε μου λες... Αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδώ στο τραπέζι...
Γκιωνάκης: Στο τραπέζι;
Σταυρίδης: Στις καρέκλες! Στις καρέκλες, πανάθεμά σε! Στις καρέκλες! Λοιπόν. Λέω, αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδώ...
Γκιωνάκης: Στις... στις καρέκλες...
Σταυρίδης: Στις καρέκλες! Στις καρέκλες! Πάει και τέλειωσε! Στις καρέκλες! Τις καρδιές μας θα χαλάσουμε τώρα;
Γκιωνάκης: Μά'ιστα...
Σταυρίδης: Είμαστε άντρες και τον λόγο μας τον κρατάμε.
Γκιωνάκης: Μά'ιστα.
Σταυρίδης: Στις καρέκλες!
Γκιωνάκης: Μά'ιστα.
Σταυρίδης: Τι μάλιστα μωρε;
Γκιωνάκης: Ε, τί θέτε τώρα;
Σταυρίδης: Μωρέ σε ρωτάω μωρέ... Αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδώ, που στο διάολο πάει τώρα;
Γκιωνάκης: Ε, ζευγαράκι είναι... θα 'χει πάει κατά τα πευκάκια.
Σταυρίδης: Κατά τα πευκάκια;
Γκιωνάκης: Ναι, τα ζευγαράκια την ημέρα τραβάνε κατά τα πευκάκια, και το βράδυ κατά την αμμουδιά.
Σταυρίδης: Ώστε έτσι λοιπόν τα ζευγαράκια... Είτε μέρα είναι είτε νύχτα είναι, την κουτσουκέλα τους θα την κάνουν ε; (Μυρίζει τα γάντια)
Γκιωνάκης: Μυρίζει; Μυρίζει;... Μυρίζει! Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Κι εγώ αγαπάω μία δεκαεννέα χρόνια αλλά δεν με θέλει.
Σταυρίδης: Καλύτερα. Καλύτερα. Γιατί και μένα η δικιά μου που με θέλει, άστα να παν στο διάολο.
Γκιωνάκης: Ουφ...
Σταυρίδης: Δε μου λες!
Γκιωνάκης: Ορίστε!
Σταυρίδης: Που πέφτουνε αυτά τα πευκάκια;
Γκιωνάκης: Από δω πάνω, ολούθε.
Σταυρίδης: Ολούθε;
Γκιωνάκης: Ναι ολούθε.
Σταυρίδης: Κι έτσι και νυχτωθούν στην αμμουδιά ε;
Γκιωνάκης: Από δω κάτω, ολούθε.
Σταυρίδης: Ολούθε;
Γκιωνάκης: Ναι...
Σταυρίδης: Ωστε έτσι λοιπόν μαντάμ ε;
Γκιωνάκης: Ορίστε;
Σταυρίδης: Έτσι μαντάμ, στην Χαλκίδα με νόμισες εμένα και μου ήρθες στους Αγίους Θεοδώρους για να αλωνίσεις.
Γκιωνάκης: Χρόνια έχω εγώ εδώ.
Σταυρίδης: Αμ αγαπάει ο θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη!
Γκιωνάκης: Κι εγώ αγαπάω μία δεκαεννέα χρόνια...
Σταυρίδης: Ρε α στο διάολο...
Γκιωνάκης: Τι θέλω κι ανακατεύομαι...