Χρήστης:Αθανάσιος Πάνου

'Η ΜΟΥΜΙΑ ΜΕ ΕΝΑ ΜΑΤΙ

… Αφού ο ποιητής είναι το όργανο του έργου του, αν τον ζουλίξεις ξαφνικά τι ήχο άραγε παράγει; Και λέω εγώ ,πως αν το ποίημα του είναι Απολλώνια φωτεινό ταγμένο στη λατρεία του , ό ήχος του κάτι από φλάουτο θα είναι. Αν πάλι παλμοδέρνεται στον ίσκιο της σελήνης , σφραγίδα κέλτικη από δρυίδικο δεντρί, τότε σαν κρότος ακατέργαστος πρώτα θάρθει και η μελωδία που ακολουθεί σαν βιολοντσέλο σάπιο. Και αν γράφτηκε γοργά, συναίσθημα τόσο ευαίσθητο αόρατο στο ηλιακό το φως, ήχο μιας άρπας μαγικής απλόχερα θα δίνει. Το δικό μου πάντως το αναποφάσιστο, μούμια με ένα μάτι, το έκλεισα σε ταμπακιέρα μπρούντζινη με ενός καμπούρη με ένα τύμπανο την άσχημη φιγούρα ,τελάλη Ορφικού αλφάβητου ατέλειωτου. Και όταν το τύμπανο ηχεί, μετάνοιες για συγχώρεση στη μούμια με το ένα μάτι τραγουδώ , εγώ ο ποιητής, στομωμένο όργανο του ίδιας άηχης γραφής μου.