Κάρολος Μπωντλαίρ
(Ανακατεύθυνση από Σαρλ Μπωντλαίρ)
Ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ (Charles Pierre Baudelaire, Παρίσι, 9 Απριλίου 1821 - 31 Αυγούστου 1867) ήταν Γάλλος ποιητής, ένας από τους σημαντικότερους της γαλλικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Αποσπάσματα
[επεξεργασία]- Το βιβλίο πρέπει να κρίνεται στο σύνολό του, οπότε και αποπνέει μια τρομερή ηθικότητα.
- Σημείωση για Τα άνθη του κακού[1]
- Σχετικά με την Ηθική στο έργο τέχνης, βλ. τις εκπληκτικές επιστολές του κυρίου Honoré de Balzac στον κύριο Hippolyte Castille, στην εφημερίδα "La Semaine".
- Σημείωση για Τα άνθη του κακού[1]
- Πάνε τώρα τριάντα χρόνια που η λογοτεχνία απολαμβάνει μιας ελευθερίας και τώρα, ξαφνικά, θέλουν να την κολάσουν στο πρόσωπό μου. Είναι δίκαιο αυτό;
- Σημείωση για Τα άνθη του κακού[1]
- Μα τι είναι τέλος πάντων αυτή η σεμνότυφη και εριστική ηθική, στόχος της οποίας, ούτε λίγο ούτε πολύ [sic], είναι να στρατολογήσει συνωμότες, ακόμα και στις τόσο ήρεμες τάξεις των ονειροπόλων; Τούτη δω η ηθική θα 'φτανε ακόμα και στο σημείο να πει: ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ, ΘΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΒΙΒΛΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΑ, ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΕΥΟΥΝ ΣΤΟ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ... Τι αποτρόπαιη υποκρισία!
- Σημείωση για Τα άνθη του κακού[1]
- Κάποιοι μου είπαν ότι τα ποιήματα αυτά θα μπορούσαν να κάνουν κακό· δε χάρηκα γι' αυτό. Άλλοι, καλόψυχοι, ότι θα μπορούσαν να κάνουν καλό· κι αυτό δε με λύπησε. Την ίδια κατάπληξη μου προξένησαν ο φόβος των πρώτων και η ελπίδα των δεύτερων, μου απέδειξαν όμως γι' άλλη μια φορά –κι αυτή ήταν η μοναδική τους χρησιμότητα– ότι ο αιώνας αυτός έχει ξεμάθει τις κλασικές έννοιες που έχουν να κάνουν με τη λογοτεχνία.
- Από σχεδίασμα προλόγου για Τα άνθη του κακού[1]
- Στην αρχή, είχα την πρόθεση ν' απαντήσω στις πολυάριθμες κριτικές, και ταυτόχρονα, να εξηγήσω μερικά απλούστατα ζητήματα, που τα έχει συσκοτίσει πλήρως το φως των ημερών μας: τι είναι Ποίηση· ποιος είν' ο σκοπός της· πώς διακρίνονται το Καλό από το Ωραίο· για το Ωραίο που ενυπάρχει στο Κακό· για το ότι ο ρυθμός και η ρίμα καλύπτουν τις προαιώνιες ανάγκες του ανθρώπου για μονοτονία, συμμετρία και έκπληξη· για την προσαρμογή του ύφους στο θέμα· για τη ματαιοδοξία και τους κινδύνους της έμπνευσης κ.λπ. κ.λπ. Είχα όμως σήμερα την απρονοησία να διαβάσω κάτι δημόσιες φυλλάδες· αίφνης, μια ραθυμία, πιέσεως είκοσι ατμοσφαιρών, με πλάκωσε, κι έμεινα άπρακτος μπροστά στην τρομαχτική αχρηστότητα του να εξηγήσεις ό,τι και να 'ναι σ' όποιον να 'ναι. Όσοι γνωρίζουν, με μαντεύουν· γι' αυτούς που δεν μπορούν ή δε θέλουν να καταλάβουν, θα στοίβαζα ατελέσφορα εξηγήσεις.
- Από σχεδίασμα προλόγου για Τα άνθη του κακού[1]
- Όταν ορίζει εκεί ψηλά η Παντοδυναμία
- στον πληκτικό τον κόσμο αυτόν ο Ποιητής να 'ρθει,
- η μάνα του, όλο βλαστημιά και τρόμο κι αγωνία,
- δείχνει τους γρόθους στο Θεό, που τήνε συμπονεί:
- «Κάλλιο να γεννοβόλαγα ένα κουβάρι οχιές,
- παρά που τ' αναγέλιο αυτό θρέμμα έγινε δικό μου!
- Καταραμένη η νύχτα να 'ναι με τις γλυκές στιγμές,
- που στην κοιλιά μου πιάστηκε για τον εξιλασμό μου!»
- Τα άνθη του κακού, «Ευλογία»[1]
- Ο ποιητής είναι σαν τον πρίγκιπα των νεφών,
ιππεύει την καταιγίδα και περιφρονεί τον τοξότη.
Εξόριστος στη γη, ανάμεσα σε κοροϊδίες και προσβολές,
τα γιγάντια φτερά του τον εμποδίζουν να περπατήσει.- Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l’archer ;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l’empêchent de marcher. - Les fleurs du mal (1857), «L’Albatros»
- Le Poète est semblable au prince des nuées
- Το μεγαλύτερο τέχνασμα του διαβόλου είναι ότι σε πείθει για την ανυπαρξία του.
- La plus belle des ruses du diable est de vous persuader qu'il n'existe pas.
- Le spleen de Paris (1862), «Le Joueur généreux»
- Σ' αγαπώ, ω αισχρή πρωτεύουσα! Εταίρες και κακούργοι, τέτοιες συχνά προσφέρετε απολαύσεις, που ο αμύητος όχλος δεν τις καταλαβαίνει.
- Η μελαγχολία του Παρισιού, «Επίλογος»[2]
- «Ποιον αγαπάς περισσότερο, αινιγματικέ άνθρωπε, λέγε: τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδελφή σου ή τον αδελφό σου;»
- «Δεν έχω ούτε πατέρα, ούτε μάνα, ούτε αδελφή, ούτε αδελφό.»
- «Τους φίλους σου;»
- «Χρησιμοποιείτε μια λέξη, της οποίας η έννοια μου έμεινε άγνωστη ώς τώρα.»
- «Την πατρίδα σου;»
- «Αγνοώ σε ποιο γεωγραφικό πλάτος βρίσκεται.»
- «Την ομορφιά;»
- «Πρόθυμα θα την αγαπούσα, θεά κι αθάνατη.»
- «Το χρυσάφι;»
- «Το μισώ όπως μισείτε τον Θεό.»
- «Ε λοιπόν! τι αγαπάς, αλλόκοτε ξένε;»
- «Αγαπώ τα σύννεφα... τα σύννεφα που περνούν... εκεί πέρα... εκεί κάτω... τα θαυμάσια σύννεφα!»
- Η μελαγχολία του Παρισιού, «Ο ξένος»[2]
- Πρέπει πάντα ν' Αναφερόμαστε στον Ντε Σαντ, δηλαδή στον Φυσικό Άνθρωπο, για να εξηγήσουμε το κακό.
- Διάσπαρτοι συλλογισμοί[4]
- Είναι ανάγκη να το πω σε σας, καθώς και στους άλλους που δεν το έχουν καταλάβει, ότι μέσα στο βιβλίο αυτό (εννοεί Τα άνθη του κακού) έβαλα όλη μου τη σκέψη, όλη μου τη θρησκεία μεταμφιεσμένη, όλο μου το μίσος; Θα γράφω το αντίθετο, είναι αλήθεια, θα ορκίζομαι πως είναι ένα βιβλίο καθαρής τέχνης, και θα λέω ψέματα σαν ένας αγύρτης.
- Από γράμμα στον Ancelle (1866)[3]
- ... και τέλος ένα μεγάλο βιβλίο που το ονειρεύομαι τώρα και δυο χρόνια: Η καρδιά μου γυμνή, όπου να συγκεντρώσω όλο μου το μίσος.
- Από γράμμα στη μητέρα του (1861)[3]
Παραπομπές
[επεξεργασία]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Σαρλ Μπωντλαίρ. Τα άνθη του κακού. Μετάφραση Γιώργης Σημηριώτης. Εκδόσεις γράμματα. Αθήνα. 1991.
- ↑ 2,0 2,1 Σαρλ Μπωντλαίρ. Η μελαγχολία του Παρισιού. Μετάφραση - Σημειώσεις Στέργιος Βαρβαρούσης. Εκδόσεις Ερατώ. Αθήνα. 1985.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Σαρλ Μπωντλαίρ. Πύραυλοι – Η καρδιά μου γυμνή. Μετάφραση - Εισαγωγή Θόδωρος Ι. Αποστολόπουλος. Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος. Αθήνα. 2015.
- ↑ Κάρολος Μπωντλαίρ. Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη. Μετάφραση Ιωάννα Ευσταθιάδου - Λάππα. Εκδόσεις Δωδώνη. Αθήνα. 1977.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[επεξεργασία]
