Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος (κατά κόσμον: Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Πειραιάς, 4 Νοεμβρίου 1929 - Αθήνα, 25 Ιανουαρίου 2025) ήταν Έλληνας ορθόδοξος κληρικός, θεολόγος, συγγραφέας, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, την οποία ανασύστησε ο ίδιος το 1992, ως Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας.
Αποσπάσματα
[επεξεργασία]- Η διδασκαλία του Χριστού είναι το σπουδαιότερο που μπορούμε να μάθουμε και η εφαρμογή της το μεγαλύτερο που μπορούμε να πράξουμε.
- Η φτώχεια παραμένει ο χειρότερος τύπος βίας. Όταν οι άνθρωποι, κοντά μας ή μακριά μας, στερούνται των στοιχειωδώς αναγκαίων για την επιβίωσή τους, δεν είναι παράξενο να στραφούν προς άλλες κατευθύνσεις και να υιοθετήσουν άλλες ακραίες θρησκευτικές αντιλήψεις για την επίτευξη μιας δίκαιης κοινωνίας και τη νοηματοδότηση της ζωής και του θανάτου.
- Η ειρήνη είναι πάντα εφικτή;[1]
- Σε τελευταία ανάλυση, το αντίθετο της ειρήνης δεν είναι ο πόλεμος αλλά ο εγωκεντρισμός: ο ατομικός, ο συλλογικός, ο εθνικός, ο φυλετικός. [...] Το αντίδοτο στον εγωκεντρισμό δεν αποτελούν οι γενικόλογες ηθικές συμβουλές και παροτρύνσεις. Ούτε οι νομικές διατυπώσεις και οι μηχανισμοί καταστολής. Αλλά η ενδυνάμωση της αγάπης. Μιας πολυδιάστατης αγάπης, έμπρακτης, ανιδιοτελούς, που δεν περιορίζεται από σύνορα, προκαταλήψεις και κάθε είδους διακρίσεις. Εδώ βρίσκεται η τεράστια δυνατότητα και συμβολή μιας υγιούς θρησκευτικής συνειδήσεως.
- Η ειρήνη είναι πάντα εφικτή;[1]
- Συγχωρητικότητα. Όταν οδηγείται στο μαρτύριο ο μαθητής του Χριστού οφείλει να είναι ελεύθερος από αγανάκτηση και μίσος κατά των διωκτών του. Καλείται να τους συγχωρεί και να προσεύχεται γι' αυτούς, μιμούμενος τον Διδάσκαλό του (Λουκ. 23:34). Η καρδιά τού μάρτυρα πλημμυρίζει από αγάπη. Χωρίς αγάπη, ακόμη και το μαρτύριο δεν έχει αξία. Είναι αποκαλυπτική η επισήμανση του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: «... αγάπη μεν γαρ και χωρίς μαρτυρίου ποιεί μαθητάς του Χριστού, μαρτύριον δε χωρίς αγάπης ου μόνον μαθητάς ου ποιεί, αλλ' ουδέ ωφελεί τι τον υπομένοντα» (Migne, PG 50.607).
- Διακρίσεις, διωγμός, μαρτύριο «Ακολουθώντας τον Χριστό» (Βιβλική προσέγγιση)[1]
- Ιδιαίτερα πρέπει να τονισθεί ότι κάθε μορφή πολέμου στο όνομα της θρησκείας αποτελεί προσβολή κατά της ίδιας της θρησκείας.
- Προς μια σταθερή ειρηνική συμβίωση στα Βαλκάνια[1]
- Η σπουδή των θρησκευτικών παραδόσεων της ανθρωπότητος και η άμεση γνωριμία διαφόρων λαών σε όλες τις ηπείρους ισχυροποίησαν την πεποίθησή μου, ότι η οικουμενικότητα της Εκκλησίας μας αποτελεί τη διαχρονική απάντηση και στις νέες παγκόσμιες συνθήκες που διαμορφώνονται. Στην Ορθόδοξη παράδοση και σκέψη όλα κινούνται σε παγκόσμια προοπτική, από τη δημιουργία του κόσμου, με την οποία αρχίζει η Παλαιά Διαθήκη, έως το όραμα του νέου ουρανού και της νέας γης, με το οποίο τελειώνει η Καινή Διαθήκη. Η πανανθρώπινη περιπέτεια και η παγκόσμια σωτηρία παραμένουν το βασικό θέμα της Αγίας Γραφής.
- Ενότητα, Ιεραποστολή και Θεολογία στο κατώφλι της 3ης χιλιετίας[1]
- Χωρίς τον παραμικρό εξαναγκασμό. Χωρίς διάθεση εξουσιαστική πάνω στον άνθρωπο και στο κοινωνικό σύνολο. Αν δε κάποτε, ή και συχνά, συγχέουμε την εξουσία της αγάπης με την αγάπη της εξουσίας, αυτό γνωρίζουμε ότι δεν εκφράζει το πρότυπο και τον σκοπό μας, τον Χριστό.
- Η Ορθοδοξία προ της ραγδαίας εξελίξεως των θετικών επιστημών (Διαπιστώσεις και προτάσεις)[1]
- Η δύναμη της αγάπης, τελικά, νικά την αγάπη για δύναμη, η οποία καταστρέφει την ειρήνη.
- Η ειρήνη είναι πάντα εφικτή;[1]
- Η θέση μας είναι στο κέντρο των κοινωνικών ζυμώσεων, που επιδιώκουν μια πιο ανθρώπινη, πιο ειρηνική και δίκαιη κοινωνία σ' ολόκληρη την υφήλιο.
- Η Ορθοδοξία ενώπιον της τρίτης χιλιετίας[1]
