Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
(Ανακατεύθυνση από Γέρων Παΐσιος)
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, Φάρασα, Τουρκία, 25 Ιουλίου 1924 – Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή - Βασιλικά Θεσσαλονίκης, 12 Ιουλίου 1994) ήταν Έλληνας Καππαδόκης μοναχός του 20ού αιώνα που έγινε ευρέως γνωστός για τον μοναστικό του βίο και το έργο του. Η κατάταξή του ως Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας πραγματοποιήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στις 13 Ιανουαρίου 2015 και η μνήμη του γιορτάζεται στις 12 Ιουλίου, ημερομηνία κοιμήσεώς του. Το 2017, ανακηρύχθηκε προστάτης άγιος του στρατιωτικού όπλου των Διαβιβάσεων, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Αποσπάσματα
[επεξεργασία]- Όσο πιο πνευματικός άνθρωπος είσαι, τόσο πιο λίγα δικαιώματα έχεις στη ζωή.[1]
- Τι να σας πω βρε παιδιά, τι να σας πω; Τόσα χρόνια αγωνίζομαι να φθάσω στο μηδέν και δεν έφτασα ακόμη.[2]
- Ο πιο σύντομος, σίγουρος και εύκολος δρόμος προς την άνω Ιερουσαλήμ είναι η ταπείνωση.[3]
- Κι ένα σκαμπίλι να έχει δώσει κάποιος, είναι αμαρτωλός, γιατί δεν έπρεπε να το δώσει.[4]
- «Παππούλη, γιατί δεν κάνετε προσευχή για να σας θεραπεύσει ο Θεός;» ρώτησε τον Άγιο Παΐσιο ένας άντρας που τον επισκέφτηκε στο νοσοκομείο.
- «Τι; Να κοροϊδεύουμε τον Θεό; Αφού εγώ ζήτησα να μου δώσει αυτή την αρρώστια (τον καρκίνο).»[5][σημ. 1]
- Ο Άγιος Παΐσιος είχε παρακαλέσει την Αγία Βαρβάρα πριν παρουσιασθεί στον στρατό:
- Πραγματοποιείται οικολογική καταστροφή. Εσείς που μπορείτε, να γράφετε και να μιλάτε.[6]
- Δεν πρέπει η ευλάβεια να γίνεται πρόσχημα για τεμπελιά ούτε πάλι να διαβάζετε εξεζητημένα και να θολώνει το μυαλό σας.[1]
- Αν το συζήτησες με τον γέροντα Πορφύριο, δε χρειάζεται να το συζητήσεις και μ' εμένα, γιατί εκείνος είναι έγχρωμη δορυφορική τηλεόραση, ενώ εγώ είμαι ασπρόμαυρη.[1]
- Η αγιοσύνη δεν είναι τυποποιημένη· ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο με τον οποίο αγιάζει.[6]
- Όποιος έχει ταπείνωση, δεν κάνει τον δάσκαλο· μόνο ακούει. Κι όταν του ζητηθεί η γνώμη του, τότε ταπεινά τη λέει.[6]
- O Άγιος Παΐσιος εξηγώντας σε έναν νέο γιατί δεν ήθελε να τον ηχογραφούν:
- – Μα, ευλογημένη ψυχή, ας υποθέσουμε ότι αυτά που σου είπα ήταν μόνο για σένα. Μόνον εσένα αφορούσαν. Σε άλλους θα πω τ' αντίθετα. Δεν ωφελούν τα ίδια λόγια σε όλους τους ανθρώπους.[7]
- Πήγε μια παρέα να επισκεφτεί τον Γέροντα Παΐσιο και κάθισαν έξω, στο υπαίθριο αρχονταρίκι του. Ο Γέροντας πήγε στη βρύση, γέμισε τα ποτήρια νερό, πήρε το κουτί με τα λουκούμια κι άρχισε να κερνά έναν - έναν τους επισκέπτες. Φτάνοντας, όμως, μπροστά σ' έναν απ' αυτούς, αντί να του προσφέρει το κέρασμα από το κουτί, πήρε ένα λουκούμι με το χέρι του, το πέταξε κάτω κι αφού το πάτησε με το υπόδημά του και το γέμισε χώματα, το σήκωσε και το πρόσφερε στον επισκέπτη του. Σάστισε εκείνος και παραξενεμένος ρώτησε τον Γέροντα:
- – Γέροντα, πώς να το φάω αυτό, έτσι που είναι βρόμικο;
- Η απάντηση που έλαβε τον άφησε εμβρόντητο:
- – Εσύ πώς δίνεις στη νεολαία μας να βλέπει τα βρόμικά σου έργα και την καταστρέφεις;
- (Ο άνθρωπος αυτός ήταν σεναριογράφος και έγραφε ταινίες ασέμνου περιεχομένου, με αποτέλεσμα να «φαρμακώνει» τη νεολαία μας.)[1]
- Οι νέοι, ενώ έχουν ιδανικά, δεν έχουν πρότυπα και είναι αδέσποτοι. Βλέπουν πολλούς χριστιανούς κουμπωμένους, καλουπωμένους, και αντιδρούν· θέλουν να τα πετάξουν όλα. Μερικοί κατηχητές προσπαθούν να τους συγκρατήσουν με ηθικές διδασκαλίες, ενώ χρειάζεται να τους κινήσουν το φιλότιμο και να τους συγκινήσουν με την απλή ζωή τους. Για μένα πάντως, ένας αλήτης που έχει καλή διάθεση είναι καλύτερος από έναν υποκριτή χριστιανό.[3]
- Τώρα δε τελευταία ήρθε και ένας επίσκοπος και μου λέει:
- – Πρέπει να γίνεις ιερέας και πνευματικός.
- Τότε του είπα πως έχω κάποιο κώλυμα.
- Μου λέει:
- – Τι κώλυμα έχεις;
- – Στον πόλεμο, του λέω, υπηρετούσα φαντάρος και είχα ειδικότητα ασυρματιστή. Έτσι έχω γίνει αιτία να σκοτωθούν πολλοί, γιατί ειδοποιούσα τον στρατηγό και έστελναν αεροπλάνα, όπου χρειαζόταν, και βομβάρδιζαν.
- – Τότε, μου λέει ο επίσκοπος, μ' αυτό το σκεπτικό, Γέροντα, κι ο μάγειρας έχει κώλυμα, γιατί ταΐζει αυτούς που πολεμούν και σκοτώνουν.
- Τότε του είπα:
- – Δε γνωρίζω, αν έχει κώλυμα ο μάγειρας· εκείνο που ξέρω είναι ότι εγώ δεν είμαι για να γίνω ιερέας.
- Κι ο Άγιος Παΐσιος συνέχισε να λέει στον νέο μοναχό:
- – Εγώ δεν ήθελα να γίνω ιερέας και για έναν άλλο λόγο: Γιατί επιθυμούσα να ζήσω την καλογερική ζωή, όπως ήθελα, να γλεντώ τη μοναχική ζωή! Γιατί αν είσαι πνευματικός, θέλεις δε θέλεις, μπορείς δεν μπορείς, πρέπει ν' ανοίξεις στον άνθρωπο που έρχεται. Όταν όμως είσαι απλός μοναχός απλώνεις το χέρι σου μέχρι εκεί που φθάνεις. Τώρα όμως μου ήρθαν τα πράγματα πάλι ανάποδα, γιατί αναγκάζομαι απ' τον κόσμο που έρχεται να είμαι στο δικό τους πρόγραμμα.[6]
- Ο Άγιος Παΐσιος θα ήθελε να προσεύχεται για κάθε άνθρωπο που είχε ανάγκη. Για ένα διάστημα μάλιστα, θέλοντας να κάνει ιδιαίτερη προσευχή για συγκεκριμένες περιπτώσεις, ζήτησε από έναν γνωστό του να του στέλνει αποκόμματα από τις εφημερίδες με τραγικά γεγονότα. Ύστερα όμως από λίγο καιρό, του ζήτησε να σταματήσει. «Ξεχείλισε ο πόνος, του είπε, δεν αντέχω άλλο».[3]
- Ο Άγιος Παΐσιος κάποτε προσευχήθηκε στον Ιησού Χριστό για μία ολόκληρη εβδομάδα για να συγχωρήσει τον Διάβολο και τους δαίμονες. Τέτοια ήταν η αγάπη του Αγίου Παϊσίου που ήθελε να σωθεί και ο Διάβολος και να γλυτώσει την αιώνια κόλαση. Στο τέλος, τι έγινε; Εμφανίστηκε μπροστά του ο ίδιος ο Διάβολος και τον έβρισε χυδαία με ακατανόμαστες ύβρεις. Τότε μόνο κατάλαβε για τα καλά ο Άγιος, ότι ο Διάβολος (ο Αντίδικος) είναι αμετανόητος και κάθε προσπάθεια είναι μάταιη.[2]
- Σήμερα όλοι μιλάνε για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, αλλά όλοι αυτοί είναι διχασμένοι και με τον εαυτό τους και με τους άλλους· γι' αυτό ετοιμάζουν όλο και μεγαλύτερες βόμβες.[3]
- Και σε έναν νέο που στενοχωριόταν, επειδή θα υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, είπε ο Άγιος Παΐσιος: «Αν εμείς οι Έλληνες είχαμε πίστη και γονατίζαμε και παρακαλούσαμε όλοι μαζί τον Χριστό και την Παναγία να μας προστατέψουν, τότε θα βλέπαμε θαύματα και τότε πραγματικά δε θα είχαμε ανάγκη τον στρατό. Τώρα όμως τον έχουμε ανάγκη, παιδί μου.»[3]
- Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση...
- Τότε μόνο κλείνει ο Θεός την πόρτα, όταν ανοίγει μία άλλη.
- Έξυπνος άνθρωπος είναι ο καθαρισμένος από τα πάθη του άνθρωπος.
- Προσπαθήστε να κόψετε τα πάθη και τα ελαττώματα σας, από τα οποία είναι γεμάτη η καρδιά μας.
- Όλα τα θηρία του κόσμου, είναι μέσα σ' αυτήν. Να προσπαθούμε κάθε μέρα να καθαρίζουμε την καρδιά μας απ΄αυτά.
- Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς. Ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δύο κουβάδες δάκρυα.
- Ο Θεός παρακολουθεί την καρδιά μας και ελέγχει το περιεχόμενό της. Να εξετάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας, να μετανοούμε για το παρελθόν και να φοβόμαστε τις αδυναμίες μας. Να μην χάνουμε όμως την ελπίδα της σωτηρίας μας.
- Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον Παράδεισο. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε. Αυτό είναι παγίδα του σατανά για να μην αγωνιζόμαστε.
- Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στην Προσευχή, γιατί αυτή μας κρατεί σε επαφή με τον Θεό και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής.
- Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής, είναι ανάγκη της ψυχής.
- Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ στην προσευχή. Θερμαίνει την ψυχή και μεταφέρει τον προσευχόμενο σ' έναν πνευματικό χώρο.
- Όταν η προσευχή ατονεί, προσδίδει πνευματική ξηρασία και χλιαρότητα. Εναντίον αυτών να χρησιμοποιούμε σύντομες προσευχές και κυρίως την Ευχή του Ιησού.
- Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δεν βλέπει πνευματική πρόοδο, έχει υπερηφάνεια και εγωισμό.
- Ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα σ' αυτή τη ζωή. Είναι υποχρεωμένος να κάνει υπομονή και να δέχεται την αδικία. Τα δικά του δικαιώματα τα φυλάει ο Θεός για την άλλη ζωή.
- Πολλές φορές, από ανοησία, ζητάμε να δικαιωθούμε εδώ. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη δεν σημαίνει τίποτε για ένα πνευματικό άνθρωπο. Είναι μόνο ένα φρένο για τους άδικους ανθρώπους.
- Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη, διαφέρει από τον τρόπο των νομικών.
- Όσο μπορείτε να καλλιεργήσετε την αρετή της αγάπης.
Είπαν για τον Άγιο Παΐσιο
[επεξεργασία]- Η Χάρη που έχει ο γέροντας Παΐσιος έχει μεγαλύτερη αξία από τη δική μου, γιατί αυτήν την απέκτησε μετά από κόπο και ασκητικούς ιδρώτες, ενώ εμένα ο Θεός μου την έδωσε εντελώς δωρεάν, όταν ήμουν πολύ μικρός, μόνο και μόνο για να βοηθηθούν οι αδελφοί. Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης[1]
Σημειώσεις
[επεξεργασία]- ↑ «Όπως δηλαδή καίγεται η καρδιά μιας μάνας που βλέπει το παιδί της να καίγεται από τον πυρετό, και θα ήθελε –αν ήταν δυνατόν– να πάρει εκείνη τον πυρετό, για να γίνει καλά το παιδί της, έτσι, με τέτοια αγάπη, αντιμετωπίζοντας ο Άγιος Παΐσιος πολλούς καρκινοπαθείς, ζητούσε από τον Θεό να του δώσει τον καρκίνο τους, για να ελαφρώσει αυτούς και τις οικογένειές τους.»[3]
Παραπομπές
[επεξεργασία]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Ιερομόναχος Χριστόδουλος Αγιορείτης (Αγγελόγλου). Σκεύος Εκλογής. Τόμος 1 και Τόμος 2. Έκδοση Ιερό Γυναικείο Ησυχαστήριο «Παναγία, η Φοβερά Προστασία». Μεγάλη Παναγία Χαλκιδικής. 2000 και 2012. Πρώτη έκδοση Δεκέμβριος 1996.
- ↑ 2,0 2,1 Μιλτιάδης Γ. Βιτάλης. Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες του Αγίου Παϊσίου. Εκδόσεις Ήλεκτρον. Αθήνα. 2019.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος». Βασιλικά Θεσσαλονίκης. 2015.
- ↑ Αθανάσιος Γ. Μελισσάρης. Παΐσιος: Ορθοδοξίας άνθος εύοσμον. Εκδόσεις Επέκταση. Κατερίνη. Ανατύπωση Οκτώβριος 2004. 1η έκδοση Νοέμβριος 1997.
- ↑ Μάρθα Πατλάκουτζα. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Εκδόσεις Έξη. Αθήνα. Δεύτερη έκδοση Μάρτιος 2016. Πρώτη έκδοση Ιούλιος 2015.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Ιερομόναχος Χριστόδουλος Αγιορείτης (Αγγελόγλου). Ο Γέρων Παΐσιος. Έκδοση Ιερό Γυναικείο Ησυχαστήριο «Παναγία, η Φοβερά Προστασία». Μεγάλη Παναγία Χαλκιδικής. 2013. Πρώτη έκδοση Δεκέμβριος 1994.
- ↑ Από το άρθρο του Μανώλη Μελινού «Αυτοί που μίλησαν με τον Γέροντα Παΐσιο!». δημοκρατία & ορθοδοξία. Παΐσιος. Ο μοναχός που άγγιξε ο Θεός. Αφιέρωμα σε 24 σελίδες για τον μεγάλο Γέροντα. Ειδική έκδοση για το καλοκαίρι του 2013. Δημοκρατικός Τύπος Α.Ε.
